Nero Vater, student Hotel- en Eventmanagement, besloot de New York City Marathon te gaan lopen. Lees hier zijn verslag: "Daar gaan we dan, op naar New York City voor mijn allereerste marathon. En wat voor één?! Door vele wordt deze marathon gezien als misschien wel de zwaarste marathon die er is. Maar ook de meest gave. Het schijnt dat de sfeer niet te beschrijven is. Iedereen langs de kant roept jouw naam en de laatste kilometers wordt je door het publiek gedragen."
"Ongeveer tien maanden geleden heb ik besloten om een hele mooie periode van vijf jaar bij dance4life af te sluiten door de New York Marathon te lopen. Hiermee wilde ik nog een keer alles geven en dit keer op sportief vlak. Dat het een uitdaging ging worden als sprinter op het ijs stond vooraf vast, maar des te mooier als het dan wel lukte. Vol enthousiasme ben ik dan ook december vorig jaar begonnen met trainen en het werven van het sponsorbedrag."
"Gedurende deze tien maanden heb ik stap voor stap toegewerkt richting de New York Marathon. Met de trainingen en verschillende wedstrijden, zoals de halve marathon van Leiden en de 10km voor Kika in Rotterdam, heb ik zowel aan mijn duurvermogen als snelheid gewerkt. Ik lag op schema om een mooie tijd rond de vier uur te gaan lopen tot dat ik besloot om een nieuwe uitdaging aan te gaan op werkgebied bij Mise en Place. Vanaf dat moment was trainen niet altijd even makkelijke en heb ik niet verder kunnen opbouwen. Ik heb vanaf dat moment ook mijn eigen doelstelling bijgesteld naar het uitlopen van de New York Marathon in plaats van dit te doen binnen een bepaalde tijd."
Alles komt samen
"De wekker gaat, na een korte nacht is het dan zover. New York, here we come! Ik stap in de auto richting Schiphol, waar ik ook de andere deelnemers weer ontmoet. Samen met een begeleider van dance4life lopen we richting de incheckbalie, waar ik opeens “Hey, Vero” hoor. Vlak voor de balie staat mijn allereerste stagebegeleidster van mijn eerste stage die ik bij Tio heb gelopen als junior-projectmanager bij ATPI Event experts. Nu ik dit opschrijf lijkt het erop of alles van de afgelopen vijf jaar op weg naar deze marathon bij elkaar is gekomen."
"Met een grote bijdrage van Fitland, het bedrijf waar ik mijn minor heb gedaan en allereerste baan heb gekregen, de bijdrages van mijn oud-collega’s bij het Kurhaus en de bijdragen van Hogeschool Tio heb ik mijn gewenste sponsorbedrag gehaald. Met een aantal nieuwe collega’s van Mise en Place ga ik de New York Marathon lopen, waarbij de reis wordt georganiseerd en begeleid door verschillende oud-collega’s van mijn allereerste stage. Dit betekent dat wij ons allemaal inzetten voor het goede doel waarvoor ik dit alles doe, dance4life en daarmee de visuele cirkel rond is."
D-day
"Dit alles maakt de dag van de waarheid misschien onbewust alleen maar mooier. Op het terrein van de start hoor ik dat ik mij naar start moet begeven. Daar gaan we dan, nog maar 42,1 kilometer te gaan. De eerste 10 kilometer loop ik met een lach van oor tot oor, genieten is het! Het tempo gaat goed en wat een sfeer door al die mensen om je heen. Na de eerste 10 kilometer ging het boven verwachting goed, ik probeerde mij een beetje in te houden en het schema met een eindtijd misschien net onder de vier uur was in zicht. De eerste twintig kilometer zitten erop, over drie kilometer komt de beruchte brug, ik hoor mijzelf zeggen “Oke, nu even stapje terug”. Ik verlaag mijn ritme een beetje."
"Eenmaal begonnen aan de brug ging het mis, de man met de hamer ging te keer en rennend omhoog lukte niet meer. Ik kreeg een steek in mijn linkerborst en de volgende twee kilometer heb ik moeten wandelen. Mensen langs de kant schreeuwde “Kom op, je kunt het!” terwijl ik mij uitrekte om de steek te verminderen. Alles begon pijn te doen, maar ik was pas net over de helft… Na twee kilometer lopen begon ik weer rustig te dribbelen. Ik keek op mijn horloge en een tijd binnen de vijf uur moest nog haalbaar zijn. Met afwisselend hardlopen en normaal lopen kwam ik op het punt van de 28 kilometer, waar ik door de dance4life-begeleiding nog mijn laatste repen aangereikt kreeg. Nog een brug en toen draaiden we 5th Avenue op. Voor mijn gevoel was het dan nog maar vijf kilometer, maar helaas. De laatste elf zware kilometers volgden nog."
"Ik zag de mensen om mijn heen het zwaar hebben en ik voelde met ze mee. Lopen ging al bijna niet meer, laat staan hardlopen. Toch elke keer weer probeerde ik dat laatste stukje er alles uit te krijgen. Nog even en dan ben je er! Eenmaal aangekomen bij de laatste twee kilometers hoor je het publiek harder juichen dan alle 40 kilometers daarvoor. Tribunes vol en om de een of andere reden geeft je dat de vleugels om nog een laatste sprint te maken en over de finish te komen. Met een eindtijd van 5 uur en 7 minuten. Een tijd waar ik in eerste instantie van baalde, maar later met alle felicitaties toch tevreden mee kan zijn."
"Of ik nog een keer de New York Marathon ga lopen? Ja ik denk het wel, maar dan vooral voor de sfeer die het gehele evenement met zich mee brengt. En omdat ik toch nog onder die 5 uur wil lopen."
Volg Vero op LinkedIn.
Meer weten over Vero?